Ερχεται ο Δεκεμρβης.............

Ερχεται ο Δεκεμβρης.....Και τωρα τι κανουμε; Ο ενας ρωτα το μπαλακι και τουμπαλιν......

Να χαραμησουμε και αυτον τον δεκεμβρη στους μπαχαλους;
-Τί θα καταφερουμε; Το πως θα καει μια τραπεζα, ενα περιπολικό θα χτυπηθει ενας μπατσος τι θα μας κανει.....;

-Γιατι να μας λενε παλι (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΛΑΟΣ,ΚΚΕ) "αναρχικους" και εγκληματικα στοιχεια;


Οι μαθητές θα ξαναβγούμε στο δρόμο, γιατί τελικά ο μόνος «υποκινητής» των καταλήψεων είναι το ίδιο το σύστημα. Η καταπίεση, το τρέξιμο, τα αδιέξοδα, η αβεβαιότητα για το μέλλον, τα σχολεία-φυλακές είναι οι πραγματικοί λόγοι που κλείνουμε και θα συνεχίσουμε να κλείνουμε τα σχολεία μας.Η «μαύρη επέτειος» της δολοφονίας του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου είναι η καλύτερη ευκαιρία να εκφραστεί μαζικά και δυναμικά η οργή των μαθητών απέναντι στο σύστημα.

Να ειμαστε στην πανεκπαιδευτική διαδήλωση στις 7 Δεκέμβρη σε καθε πολη.


Γιατι 7; Γιατι τοτε μπορουν τα σχολεια και οι σχολες να κλεισουν, γιατι τοτε οι εργαζομενοι μπορουν να κανουν απεργια και να βγουμε ολοι μαζι στους δρομους.


(anmad)

ΘΕΡΜΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

Πλησιάζει η μέρα που κλείνει ένας χρόνος από την δολοφονία του συμμαθητή μου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από την ελληνική αστυνομία, την ώρα που διασκέδαζε στα Εξάρχεια.

Σας παρακαλώ όλους σας,

αν γράψετε κάτι για αυτόν, οτιδήποτε,

ή μιλήσετε με την παρέα σας για αυτόν,

να γνωρίζετε οτι το όνομά του ήταν

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Γρηγορόπουλος και όχι Αλέξης Γρηγορόπουλος.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ τον φωνάζανε οι φίλοι του, η μητέρα του, οι συγγενείς του. Οι συμμαθητές του αν δεν τον φωνάζαμε Gregory, παραφράζοντας το επώνυμό του, πάντα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ τον φωνάζαμε. Κανένας, μα κανένας και ποτέ , δεν τον αποκαλούσε Αλέξη.

Μόνο μετά τον θάνατό του κάποιοι δημοσιογράφοι που δεν κάνουν καλά την δουλειά τους και μας παραπληροφορούν καθημερινά και κάποιοι πολιτικοί που ποτέ δεν είναι καλά ενημερωμένοι και συνήθως παίρνουν αποφάσεις μέσα στην άγνοιά τους, κατάφεραν τελικά να του αλλάξουν το όνομα. Μην τους αφήσετε να σας κάνουν, για μια ακόμη φορά, ο,τι αυτοί θέλουν.

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΛΟΥΣ, ΟΣΟΥΣ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ :

- Αν μιλήσετε με τους φίλους σας για αυτόν, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ να τον προσφωνήσετε.

- Αν κάποιος από την παρέα σας τον ονομάζει με άλλο όνομα, διορθώστε τον, πες τε του οτι το σωστό είναι ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

- Αν κάποιος δημοσιογράφος τον προσφωνεί αλλιώς, στείλτε του e-mail και πες τε του ότι κάνει λάθος και ότι το σωστό είναι ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

- Αν ακούσετε κάποιο πολιτικό σε κάποιο μέσο να τον προσφωνεί αλλιώς, τηλεφωνήστε στο μέσο και πείτε ότι ο φιλοξενούμενός τους κάνει λάθος και ότι το σωστό είναι ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

Αυτό που του έχει μείνει πλέον είναι η μνήμη των κοντινών του στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ που είναι ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, ας μην αφήσουμε να του το πάρουν και αυτό!!!

απο misos-ta3iko.blogspot

Επειδή όλοι οι μπάτσοι δεν είναι ίδιοι και έτυχε να ήταν ο Κορκονέας ο μόνος τρελός...ας δούμε αν ισχύει αυτο.

«Μεμονωμένη» βία, μόνιμη ατιμωρησία

Τον πρώτο που τους φάνηκε ύποπτος για την κλοπή ενός αυτοκινήτου, τον έσπασαν στο ξύλο. Κάποιος άλλος υποδείχθηκε ως πορτοφολάς και εκτελέστηκε. Ενας τρίτος φορούσε... λάθος χρώμα παπούτσια και βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα. Ποιος έχει δώσει το δικαίωμα στους αστυνομικούς να ξυλοφορτώνουν, να απειλούν και να σκοτώνουν τους πολίτες; Για την Ιστορία, ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τούς είχε πει κάποτε: «Το κράτος είστε εσείς». Και αυτοί, από τότε, το έδεσαν κόμπο.

Αλέξης Γρηγορόπουλος 6/12/2008

30/4/1976: Ο Σιδερής Ισιδωρόπουλος, 16 ετών, μαθητής και μέλος της αριστερής οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής», κόλλαγε αφίσες στην πλατεία Κοτζιά για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, όταν κατέφθασαν τα αστυνομικά όργανα για συλλήψεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην Πειραιώς. Η κηδεία του μετατράπηκε σε μαχητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Κάτω η Νέα Τρομοκρατία».

25/5/1976: Ο τότε υπουργός Απασχόλησης της κυβέρνησης Καραμανλή, ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης, με τον περίφημο «αντισυνδικαλιστικό νόμο 330», γίνεται το «κόκκινο πανί» για τους εργαζομένους, οι οποίοι προχωρούν σε κινητοποιήσεις. Στις 25 Μαΐου, κατά τη διάρκεια πανεργατικού συλλαλητηρίου, οι συγκρούσεις πολλαπλασιάστηκαν. Μια «αύρα» (θωρακισμένο αυτοκίνητο καταστολής διαδηλώσεων) της Αστυνομίας, ενώ καταδίωκε διαδηλωτές, σκότωσε μια μικροπωλήτρια, την 67χρονη Αναστασία Τσιβίκα.

11/7/1978: Ο Βασίλης Τσιρώνης, γιατρός, βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια νυχτερινής εισβολής των, νεοσύστατων τότε, Μονάδων Εθνικής Ασφάλειας στο σπίτι του. Ο Τσιρώνης είχε νωρίτερα κηρύξει το διαμέρισμά του «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και με μεγάφωνα ή με έναν φορητό τηλεβόα διάβαζε στο συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» του ενάντια στο «κράτος των μαύρων» (εννοώντας των φασιστών). Ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός μέσα στο διαμέρισμά του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.

28/10/1980: Ο Τάσος Μαγλαρίδης συμμετείχε σε συγκέντρωση αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη, στις 28 Οκτωβρίου 1980. Οταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να παρελάσουν στη Νεάπολη, δέχτηκαν επίθεση της αστυνομίας. Ο 76χρονος, χτυπημένος άσχημα, μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ για να υποκύψει στα τραύματά του ένα μήνα μετά.

Μαρίνος Χριστόπουλος, 24/10/2001

16/11/1980: Επτά χρόνια μετά τη μεγάλη εξέγερση, στις 16 Νοεμβρίου του 1980 οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου κορυφώθηκαν με την καθιερωμένη πορεία. Η κυβερνητική απαγόρευση για πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία πυροδότησε τις αντιδράσεις μεγάλης ομάδας διαδηλωτών, η οποία επιχείρησε να σπάσει τον κλοιό των αστυνομικών που είχαν παραταχθεί στη Βασιλίσσης Σοφίας μπροστά στη Βουλή. Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και συνέλαβαν τη Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 χρόνων, εργάτρια, την οποία χτύπησαν -σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής- μέχρι θανάτου. Σε άλλο σημείο της Αθήνας δολοφονήθηκε με παρόμοιο τρόπο και ο 26χρονος Ιάκωβος Κουμής.

15/8/1985: Ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί από περιπολικό και σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, μετά την άρνηση της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της. Η κοπέλα ήταν 22 ετών.

17/11/1985: Την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 1985, ο μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς σκοτώνεται από αστυνομικό κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον νεαρό στην οδό Σολωμού στα Εξάρχεια, καθώς αυτός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές για να διαφύγουν. Προηγουμένως είχαν επιτεθεί σε κλούβα της αστυνομίας σταθευμένη στην οδό Στουρνάρη. Ο θάνατός του προκάλεσε κύματα οργής.

Ο Αθανάσιος Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο, καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν «εν βρασμώ ψυχής».

9/2/1986: Ο 17χρονος Μανώλης Κανδονολέων, επιβάτης σε κλεμμένο αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς έπειτα από καταδίωξη. Τα ονόματα των δραστών δεν έγιναν ποτέ γνωστά και δεν επακολούθησε δίκη.

Παναγιώτης Κετίκης, 5/5/2007

3/9/1986: Ο Αγγελος Μαυροειδής, 60 ετών, εργάτης της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, πραγματοποιούσε μαζί με 650 συναδέλφους του καθιστική διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας, ύστερα από άρνηση της τότε υφυπουργού Βάσως Παπανδρέου να τους δεχτεί για το θέμα της μη καταβολής δεδουλευμένων τους. Αστυνομικοί τούς απώθησαν βίαια, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του. Πέθανε από μετατραυματική επιπλοκή στο ΚΑΤ λίγες μέρες μετά.

4/1/1987: Ο αστυνομικός της Ασφάλειας Παντελής Χατζής σκότωσε, ύστερα από λογομαχία, τον 19χρονο Λουκά Γράψα.

14/6/1988: Ο αστυνομικός Θωμάς Μακρής δολοφονεί με το περίστροφό του τον Νίκο Παπαγγελάκη μέσα σε ουζερί, ύστερα από μεταξύ τους παρεξήγηση.

8/3/1990: Ο 37χρονος αστυφύλακας Γρηγόρης Σπυράκος πυροβολεί και σκοτώνει τον 15χρονο διαρρήκτη βίντεο κλαμπ, Δημήτρη Κίκερη στην Πρέβεζα. Το θύμα ήταν παγιδευμένο στην τουαλέτα του «βιντεάδικου» που λίγο πριν είχε επιχειρήσει να διαρρήξει.

10/1/1991: «ΚΑΠΑ ΜΑΡΟΥΣΗ». Χαρακτηρίστηκε ως η μαζικότερη επίθεση κατά πολιτών από τις δυνάμεις καταστολής. Την επαύριο της δολοφονίας του καθηγητή Τεμπονέρα, μικροεπεισόδια στις παρυφές διαδήλωσης στην Αθήνα κατέληξαν σε πολύωρες συγκρούσεις νέων με τα ΜΑΤ. Ενα από τα εκατοντάδες δακρυγόνα που ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στο κτίριο του «Κ. Μαρούση». Νεκροί από ασφυξία ανασύρθηκαν ο 32χρονος επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης Κοντόπουλος, ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα -αγνώστων στοιχείων- νεαρό άτομο. Παρά την ύπαρξη πλήθους επώνυμων μαρτύρων για τα αίτια της πυρκαγιάς, η υπηρεσιακή ΕΔΕ έκλεισε την υπόθεση κάνοντας λόγο για «εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς». Αργότερα, σύμφωνα με το βούλευμα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών (3418/1997), η πυρκαγιά χαρακτηρίστηκε βομβιστική ενέργεια και αποδόθηκε είτε σε ρίψη βόμβας μολότοφ από τους αναρχικούς είτε σε ρίψη δακρυγόνων με ειδικά τουφέκια από τους αστυνομικούς.

Αυγουστίνος Δημητρίου, 17/11/2006

10/1/1994: Ο 28χρονος Θοδωρής Γιάκας, κάνοντας τη νυχτερινή βόλτα του στην ερημιά του Μοσχάτου, βρίσκεται νεκρός από σφαίρες αστυνομικών. Ο λόγος; Αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του σε αστυνομικούς και τράπηκε σε φυγή. Δέχτηκε πισώπλατα τέσσερις σφαίρες από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγογιάννη. Μετά το φονικό, το θύμα παρουσιάστηκε ως επικίνδυνος δραπέτης ψυχιατρείου, ωστόσο ο Τύπος της εποχής χαρακτήρισε το γεγονός «εν ψυχρώ δολοφονία».

21/1/1991: Ο 25χρονος Τούρκος πρόσφυγας Σουλεϊμάν Ακιάρ συλλαμβάνεται στην Αθήνα με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών. Σακατεμένος από τα βασανιστήρια, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ όπου ξεψύχησε στις 29 Ιανουαρίου. Τον άγριο βασανισμό του θύματος από τους αστυνομικούς της Δίωξης Ναρκωτικών επιβεβαίωσε ο ιατροδικαστής Μπεναρδής, ωστόσο η μήνυση που έγινε μπήκε στο αρχείο.

16/5/1992: Ο αστυφύλακας Σεραφείμ Σταθογιάννης πυροβόλησε και σκότωσε τον 41χρονο Νικόλαο Σιακαπέτη, ιδιοκτήτη μπαρ, ύστερα από συμπλοκή.

13/4/1993: Στον Πόρο, ο αρχιφύλακας Ηλίας Σταματόπουλος τραυματίζει βαριά τον 40χρονο σερβιτόρο Τάσο Σωτηράκη και πυροβολεί και σκοτώνει τον 26χρονο Γιάννη Τζίτζη. Το Κακουργιοδικείο Πειραιά καταδίκασε αργότερα σε ισόβια κάθειρξη και πρόσκαιρη κάθειρξη 17 χρόνων τον δράστη. Σημειώνεται ότι ο Σταματόπουλος στο παρελθόν είχε παραπεφθεί στο πειθαρχικό συμβούλιο του Σώματος για άλλα παραπτώματα.

12/9/1993: Στη Βέροια, νεαρός Αλβανός, ο οποίος σύμφωνα με καταγγελία προσπαθούσε να διαρρήξει δυο αυτοκίνητα, έπεσε νεκρός από σφαίρα του ανθυπαστυνόμου Αντώνη Δελλά. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο Δελλάς πυροβόλησε ενώ βρισκόταν σε άμυνα.

Ηρακλής Μαραγκάκης, 9/12/2003

22/11/1993: Ο 26χρονος Δημήτρης Ε. Γλυκογιάννης δέχτηκε μια σφαίρα στην κοιλιά από πυροβολισμό που του έριξε ο αστυφύλακας Λυκογιάννης το βράδυ της 22ης Νοεμβρίου στη Νέα Χαλκηδόνα.

Ο νεαρός -κατάδικος για φόνο σε πολυετή κάθειρξη- είχε δραπετεύσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους και έκτοτε η Αστυνομία τον αναζητούσε. Εκείνο το βράδυ, αστυνομικοί του τμήματος Σεπολίων προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν. Ο Γλυκογιάννης προσπάθησε να διαφύγει με αυτοκίνητο, κάνοντας ταυτόχρονα μια «ύποπτη κίνηση». Ο αστυφύλακας Λυκογιάννης εξέλαβε την κίνηση του διωκόμενου ως προσπάθεια να τραβήξει πιστόλι και πυροβόλησε, πετυχαίνοντας τον κατάδικο στην κοιλιά. Ο Γλυκογιάννης επέζησε. Αργότερα αποδείχτηκε ότι δεν οπλοφορούσε.

20/2/1994: Στο χωριό Δαλαμανάρα Αργους, αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε Αλβανό λαθρομετανάστη στη διάρκεια συμπλοκής σε πορτοκαλεώνα. Πλήρωμα περιπολικού ερευνούσε για λαθρομετανάστες στην περιοχή, όταν είδε δύο από αυτούς να τρέχουν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο ένας από τους Αλβανούς γύρισε πίσω, έβγαλε ένα μαχαίρι και όρμησε πάνω τους. Ο αστυνομικός Αντώνης Μεζίνης τράβηξε το υπηρεσιακό του πιστόλι και πυροβόλησε μία φορά στο κεφάλι τον Αλβανό, που έπεσε νεκρός.

25/2/1995: Επεισόδιο με θύμα νεαρό Αλβανό συνέβη στην αγροτική περιοχή Κρανιές της Φλώρινας. Ομάδα αστυνομικών του αποσπάσματος Ψαράδων Φλώρινας είχε στήσει ενέδρα σε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Κατά τη διάρκεια του ελέγχου σε 18 λαθρομετανάστες, ο 18χρονος Αλμπερτ Κούκα έβγαλε -σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας- μαχαίρι. Τότε ο Σωκράτης Παπαδόπουλος, μέλος του αποσπάσματος, προσπάθησε να τον αφοπλίσει. Το περίστροφο του αστυνομικού, όπως αναφέρουν οι καταθέσεις των συναδέλφων του, εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα ο 18χρονος να τραυματιστεί θανάσιμα στο πρόσωπο.

20/1/1996: Κατά τη διάρκεια επιχείρησης-«σκούπα» στη Σκάλα Ωρωπού, ο αστυνόμος Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει Αλβανό μετανάστη. Το όπλο του αστυνομικού «εκπυρσοκροτεί» κατά τη διάρκεια της καταδίωξης του υπόπτου.

Μιχάλης Καλτεζάς, 17/11/85

6/4/1996: Ο 25χρονος Αποστόλης Κεραμιδάς δολοφονείται από αστυνομικούς στη Νίκαια. Το θύμα, μαζί με τον συνομήλικο φίλο του, Κώστα Κάλφα, το βράδυ της συμπλοκής ετοιμάζονταν να ληστέψουν μεγάλο σουπερμάρκετ της Νίκαιας. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης έσπευσε στην περιοχή και καταδίωξε τους επίδοξους ληστές, με αποτέλεσμα τον θάνατο του Αποστόλη Κεραμιδά.

14/6/1996: Για δύο... καρπούζια, ο αγροφύλακας Αθανάσιος Μάτος δολοφόνησε τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι στο χωριό Αργυροπούλι της Λάρισας. Ο 58χρονος Αθανάσιος Μάτος πυροβόλησε με 32άρι περίστροφο τον 20χρονο στο στήθος. Ο αγροφύλακας μετέφερε τον νεαρό στο Κέντρο Υγείας Τυρνάβου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

5/6/1996: Ο 26χρονος αστυφύλακας Ηρακλής Νικολόπουλος δολοφόνησε τον Γιώργο Φραγκογιάννη, 37 χρόνων, και τραυμάτισε τον Θεμιστοκλή Καλαποθαράκο, 33 χρόνων, σε νυχτερινό κέντρο του Π. Φαλήρου. «Το 'χα πάρει απόφαση εδώ και ένα χρόνο να τους πιστολίσω», είπε στους συναδέλφους του όταν συνελήφθη.

Τον Φεβρουάριο του 1996 είχε λάβει αναρρωτική άδεια αορίστου διαρκείας, επειδή παρουσίασε «ψυχολογικά προβλήματα και συνεχόμενη συναισθηματική διαταραχή». Στις αρχές Νοεμβρίου οδηγήθηκε στο δικαστήριο, όπου δήλωσε πως «είχε αποστολή να καθαρίσω την κοινωνία». Η ομολογία του δεν έπεισε τους δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ισόβια.

23/6/1996: Ο αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος, 29 ετών, «συνήθης ύποπτος» στις λίστες της Αστυνομίας, βρίσκεται νεκρός κάτω από «περίεργες» συνθήκες στην καμπίνα 53 του πλοίου «Πήγασος».

Ιάκωβος Κουμής, 16/11/1980

22/11/1996: Σε «επιχείρηση» της Αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά, ο 32χρονος αστυφύλακας Δημήτρης Τρίμης σκοτώνει με αυτόματο Μ5 τον 45χρονο Τσιγγάνο Τάσο Μουράτη -ο οποίος βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος. Ο Τρίμης, μολονότι του αποδίδεται κατηγορία για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αφήνεται ελεύθερος.

8/2/1997: Ο 19χρονος Αλβανός Εριόν έχασε τη ζωή του όταν «εξοστρακίστηκε» η σφαίρα από το όπλο του αστυνομικού Μιλτιάδη Ανδρεόπουλου. Ο θάνατος του νεαρού είχε ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών και με ανακοινώσεις τους το ΚΚΕ και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ έκαναν λόγο για εν ψυχρώ δολοφονία. «Ηταν ατύχημα...», θα ισχυριστεί απολογούμενος ο αστυφύλακας. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, τη μέρα εκείνη ο Ανδρεόπουλος μαζί με συναδέλφους του εντόπισαν «ύποπτο» αυτοκίνητο με πέντε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Ο οδηγός, αντί να σταματήσει στο σήμα των αστυνομικών, κινήθηκε εναντίον τους. Ο Ανδρεόπουλος σημάδεψε τα πίσω λάστιχα και πυροβόλησε, η σφαίρα εξοστρακίστηκε και βρήκε τον άτυχο Αλβανό στο κεφάλι.

Ο θύτης κρίθηκε αθώος τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους από το μικτό ορκωτό δικαστήριο Κοζάνης.

25/5/1997: Ο 28χρονος Φίλιππος Παπαδόπουλος, πρώην υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, «γαζώνεται» από τις σφαίρες των λιμενοφυλάκων που τον καταδίωξαν γιατί πήρε για βόλτα (ή έκλεψε) από τη μαρίνα της Ζέας τη θαλαμηγό «Ναυσικά» Κύπριου επιχειρηματία. Δύο από τις δεκάδες σφαίρες των περιπολικών του Λιμενικού καρφώθηκαν στο στήθος του και έπεσε νεκρός επάνω στα χειριστήρια του σκάφους.

3/8/1997: Ο 26χρονος Ηλίας Μέξης δολοφονείται από τον αστυνόμο Τσαγκράκο, γιατί οδηγούσε ανάποδα σε μονόδρομο στη Νίκαια. Το φόνο του, ο αστυνομικός τον «πλήρωσε» με φυλακή 4,5 χρόνων.

Σταματίνα Κανελλοπούλου, 16/11/1980

2/4/1998: Νεκρός από σφαίρες αστυνομικού, κατά τη διάρκεια συμπλοκής, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη ο 29χρονος Τσιγγάνος Αγγελος Τζελάλ. Οταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Γιαννιτσών διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Για διαφαινόμενη συγκάλυψη φόνου και βιοπραγιών κατά Τσιγγάνων από αστυνομικούς έκαναν λόγο το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι και η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων.

27/5/1998: Νεκρός έπεσε 30χρονος ληστής από την Καβάλα, ύστερα από συμπλοκή με αστυνομικούς στην Ξάνθη. Λίγο πριν είχε κάνει ληστεία σε βενζινάδικο. Ο δράστης, με το περίστροφο στο χέρι, βγήκε από το βενζινάδικο, αλλά έγινε αντιληπτός από αστυνομικούς που περιπολούσαν στην περιοχή. Οι αστυνομικοί κάλεσαν τον Κυρέλη να σταματήσει. Αυτός όμως, όπως οι ίδιοι ανέφεραν, πυροβόλησε εναντίον τους, εκείνοι ανταπέδωσαν τα πυρά και ο ληστής τραυματίστηκε σοβαρά στην κοιλιακή χώρα.

23/10/1998: Ο 17χρονος Σέρβος μαθητής Μάρκο Μπουλάτοβιτς πυροβολείται στην καρδιά από τον αστυνόμο Κυριάκο Βαντούλη γιατί θεωρήθηκε «ύποπτος για κλοπή». «Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως», είπε η εισαγγελέας για το φονικό. Η δεδηλωμένη θέση της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. στη Θεσσαλονίκη ήταν ότι «επρόκειτο για ατύχημα». Ο Σέρβος πρόξενος συμφώνησε εν τέλει με αυτή την εκδοχή. Ο Μπουλάτοβιτς είχε υποδειχθεί ως ύποπτος κλοπής από μια ηλικιωμένη γυναίκα, της οποίας το πορτοφόλι είχαν αρπάξει νωρίτερα άγνωστοι. Η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης έδωσε στη δημοσιότητα δήλωση στην οποία υποστήριζε ότι ο Μάρκο Μπουλάτοβιτς και οι συμμαθητές του είχαν «ασκήσει πίεση» στον αστυνομικό, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει τυχαία το πιστόλι του. Το θύμα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη σε εκδρομή με το σχολείο του. Ηταν άοπλος και, όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, δεν είχε διαπράξει την κλοπή.

25/3/2000: ο 17χρονος Νίκος Λεωνίδης, πρόσφυγας από την Τσάλκα της Γεωργίας, πέφτει νεκρός από σφαίρα του αστυνομικού Ατματζίδη στη Θεσσαλονίκη.

24/10/2001: Ο αστυνομικός Γιώργος Τυλιανάκης δολοφονεί στο Ζεφύρι τον 21χρονο τσιγγάνο Μαρίνο Χριστόπουλο. Ο νεαρός δεν πειθάρχησε σε σήμα ανδρών της Αμεσης Δράσης να σταματατήσει το αυτοκίνητό του για έλεγχο. «Αντιδρώντας ενστικτωδώς, ο αστυφύλακας πυροβόλησε μία φορά με το υπηρεσιακό του όπλο με αποτέλεσμα να τραυματίσει θανάσιμα τον οδηγό», σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας. Η σφαίρα κατέληξε στην πίσω πλευρά του κεφαλιού του άτυχου νεαρού.

9/12/2003: Νεκρός από σφαίρες ειδικών φρουρών έπεσε στο Ηράκλειο ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης. Οι δύο ειδικοί φρουροί και ο επικεφαλής αρχιφύλακας που μετείχαν στο μπλόκο έξω από το χωριό Γωνιές ομολόγησαν ότι πυροβόλησαν και οι τρεις εναντίον του αγροτικού αυτοκινήτου, επειδή ο οδηγός δεν σταμάτησε στο σήμα που του έκαναν.

13/1/2004: Ο 42χρονος Μοχάμετ Χαμούτ πεθαίνει από «παθολογικά αίτια» ενώ κρατούνταν από την Αστυνομία Ρεθύμνου, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού -σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.

21/12/2004: Σε βασανιστήρια (ξεγύμνωμα, φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις, απειλές με όπλα και άγριο ξύλο) υπέβαλε τουλάχιστον 40 Αφγανούς μετανάστες ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα.

17/11/2006: Ο Κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς με πολιτικά. Η αστυνομία αναφέρει ότι «έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα». Τηλεοπτικές και ερασιτεχνικές κάμερες έχουν καταγράψει όλο το περιστατικό.

Η ανακοίνωση της ετυμηγορίας του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης -όπου δικάζονται οι αστυνομικοί- έχει αναβληθεί. Ο εισαγγελέας της έδρας δέχτηκε ότι οι τέσσερις από τους οκτώ κατηγορούμενους αστυνομικούς χτύπησαν τον Αυγουστίνο, οι τρεις παρείχαν ψυχική συνδρομή και ότι ο αστυνομικός διευθυντής προσπάθησε να τους σταματήσει. Πρότεινε την ενοχή των επτά για τα αδικήματα της «επικίνδυνης σωματικής βλάβης» και της «απλής συνεργείας» στην παραπάνω πράξη, καθώς επίσης και την απαλλαγή του τέως διευθυντή της Κρατικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης.

5/5/2007: 19χρονος φοιτητής κατηγορείται για επεισόδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με βασική επιβαρυντική ένδειξη τα... πράσινα παπούτσια που φορούσε, ομοιόχρωμα με εκείνα του δράστη ενός εμπρησμού αυτοκινήτου. Σύμφωνα με το ένταλμα προσωρινής κράτησης (γιατί ο νεαρός οδηγήθηκε στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα), τα ξημερώματα του Σαββάτου 5 Μαΐου «κρατώντας καδρόνι έσπασε το πίσω παρμπρίζ αυτοκινήτου Μερσεντές» και στη συνέχεια «έριξε βόμβα μολότοφ μέσα στο όχημα, με αποτέλεσμα να αναφλεγεί και να καταστραφεί ολοσχερώς». Ο ίδιος και οι συμφοιτητές του υποστηρίζουν ότι ήταν σε πάρτι της Πολυτεχνικής την ώρα των επεισοδίων.

6/12/2008: Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, 15 ετών, πέφτει νεκρός από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια. Ο θάνατός του υπήρξε η αφορμή για μια σειρά πρωτοφανών πολλαπλών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας εναντίον της αστυνομικής βίας σε πόλεις όλης της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.



πληροφοριες απο: tvxs

15 Δεκέμβρη η δίκη των μπάτσων που δολοφόνησαν τον 15χρονο Αλέξανδρο

9 μέρες αφ'ότου θα 'χει συμπληρωθεί ένας χρόνος από τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου, θα ξεκινήσει η δίκη στο Μικτό Ορκωτό της Χαλκίδας («για λόγους ασφαλείας»)­.

Η δίκη προσδιορίστηκε να διεξαχθεί στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Χαλκίδας για λόγους ασφαλείας.

Ο 15χρονος είχε πέσει νεκρός το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού, Επ. Κορκονέα, που κατηγορείται για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο, ενώ ο συνάδελφός του, Βασ. Σαραλιώτης για απλή συνέργεια. Το Συμβούλιο Εφετών που επικύρωσε το βούλευμα του πρωτοβάθμιου Συμβουλίου για την παραπομπή των κατηγορουμένων σε δίκη, κάνει λόγο για "ενσυνείδητη αδιαφορία" που επέδειξε ο Επ. Κορκονέας ο οποίος "ενώ προέβλεψε ως ενδεχόμενη συνέπεια των πυροβολισμών του τη θανάτωση κάποιων από τα άτομα, δεν απώθησε από τη συνείδησή του την εξεικόνιση του συγκεκριμένου εγκληματικού αποτελέσματος, αλλά επιδοκίμασε τη θανάτωση προσώπου". Ευθύνες όμως αποδίδει το δικαστικό συμβούλιο και στο Βασ. Σαραλιώτη επισημαίνοντας ότι η συμπεριφορά του "δεν υπολείπεται σε ποινική απαξία, καθώς και αυτός αγνόησε την εντολή του Κέντρου Άμεσης Δράσης και χωρίς να συντρέχει σοβαρός λόγος έκανε αρχικά χρήση χειροβομβίδας κρότου-λάμψης", ενώ χαρακτηρίζει "ενεργητική" την παρουσία του "και με εμφανή τα στοιχεία που υποδηλώνουν αυτονομία σκέψης και διακριτή πρωτοβουλία στη λήψη των αποφάσεων, όπως η συμμετοχή του στις αντεγκλήσεις και στην ανταλλαγή ύβρεων". Τονίζει επίσης το Συμβούλιο ότι "όχι μόνο δεν απέτρεψε το συνάδελφό του από την επίμεμπτη ενέργεια, αλλά διατήρησε τη θέση του παραπλεύρως αυτού, έχοντας μάλιστα θέσει το χέρι του στη θήκη του όπλου που έφερε, ενώ είχε χαρακτηριστική στάση ετοιμότητας και επίδειξης ισχύος". Οι συνήγοροι των δύο κατηγορουμένων έχουν ζητήσει να μεταφερθεί η δίκη σε άλλη περιφέρεια που να απέχει περισσότερο από την Αθήνα.



Πληροφορίες από anmad

ΣΤΗΝΟΥΝ ΜΑΘΗΤΟΔΙΚΕΙΟ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ, ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΤΟΛΜΗΣΑΝ...ΚΑΙ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ!!!Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ '73...

Την αντίδραση κομματικών νεολαιών και συνδικαλιστικών φορέων προκαλεί το «μαθητοδικείο» που στήνεται στα Γιάννενα στις 25 Σεπτεμβρίου. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου θα καθίσουν τρεις νεαροί, φοιτητές σήμερα, επειδή συμμετείχαν ως μαθητές σε κατάληψη του σχολείου τους, που έγινε πριν από δύο χρόνια.


Τις δικαστικές τους περιπέτειες προκάλεσε η μήνυση που κατέθεσε «αγανακτισμένος γονέας», καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, τα παιδιά του οποίου φοιτούσαν στο υπό κατάληψη σχολείο. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, οι τρεις μαθητές προχώρησαν στην κατάληψη «ενεργώντας από κοινού και κατόπιν κοινής συναπόφασης με άγνωστο αριθμό συμμαθητών τους».


Η κατηγορία αφορά την παρακώλυση λειτουργίας του σχολείου τους, μέσω του κλεισίματος με λουκέτο της κεντρικής εισόδου και της παρεμπόδισης εισόδου του διευθυντή που τους ζήτησε να την ανοίξουν και να αποχωρήσουν.Σημειώνεται πως η κατάληψη πραγματοποιήθηκε από τις 17 Οκτωβρίου έως τις 5 Νοεμβρίου του 2007, έπειτα από απόφαση της συνέλευσης του 4ου Λυκείου Ιωαννίνων, σε περίοδο που βρίσκονταν υπό κατάληψη εκατοντάδες σχολεία σε όλη τη χώρα, και μάλιστα χωρίς να καταγραφεί η παραμικρή ζημιά και φθορά ή το παραμικρό επεισόδιο.


Λίγες μέρες πριν από τη δίκη άρχισαν να εκδηλώνονται οι αντιδράσεις από διάφορους φορείς, που ζητούν την απόσυρση των κατηγοριών και δηλώνουν πως θα παραστούν στο δικαστικό μέγαρο την ημέρα της εκδίκασης για συμπαράσταση στους τρεις μαθητές.Συνδικαλιστικοί φορείς καταγγέλλουν φαινόμενα τρομοκράτησης των παιδιών.



Πληροφορίες από anmad.

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου Σύνταγμα

Χτες το βράδυ κατα τις 20:15 βγήκαμε 3 φίλοι από το Public και συναντήσαμε άλλους 3 φίλους μας που είχαμε ραντεβού. Αυτοί είχαν πάρει από τα MacDonalt's κάτι για να φάνε και καθίσαμε σε ένα παγκάκι ΠΑΝΩ στην πλατεία Συντάγματος μέχρι να τελειώσουν. Σε διάστημα 5 λεπτών αφ' ότου καθίσαμε, έρχονται 5-6 άτομα(ηλικίας περίπου 18) εκ των οποίων οι 2 ήταν σίγουρα μελαμψοί, κάθισαν δίπλα μας σαν να ήταν γνωστοί μας, μας καβάλησαν για να μην μπορέσουμε να αντιδράσουμε και μας είπαν "Τα κινητά σας" ... Αμέσως ο ένας από εμάς τους έσπρωξε και έφυγε(και τελικώς γλίτωσε). Στη συνέχεια ένα άλλο παιδί από την παρέα μας τους έσπρωξε και αυτοί τον ξαναέβαλαν στο παγκάκι και του λένε "Πού πας εσύ;" Και αφού τον ξαναέβαλαν στο παγκάκι του έσβισαν και ένα τσιγάρο-πούρο στον λαιμό και του δημιούργησαν έγκαυμα. Εγώ στεκόμουν 1-2 μέτρα πίσω από το παγκάκι και αμέσως όταν κατάλαβα ότι πρόκειται για κλεφτρόνια άρχισα να τρέχω προς το μέρος ενός περιπολικού( που βρισκόταν στην αρχή της Ερμού) , όμως γύρισα να ρίξω ένα βλέμμα μήπως με κυνηγάνε και είδα ότι ο ένας από τα κλεφτρόνια ερχόταν προς το μέρος μου. Με σταματάει και μου λέει "Επ, πού πας εσύ;" Και μου ζητάει το κινητό μου. Εγώ του το έδωσα γιατί δεν ήξερα τί να κάνω και μετά μου ζητάει τα λευτά μου. Κάνω ότι ψάχνω στις τσέπες μου ... και του λέω ότι δεν έχω. Αυτός με ένα περίεργο βλέμμα με κοιτάει και μου λέει δεν πειράζει και αφού συνολικά μας αφαίρεσαν 5 κινητά(εκ των οποίων το δικό μου ήταν καινούριο και δεν είχε κλείσει ούτε ένα μήνα) 1 IPod και κάποιο χρηματικό ποσό, άρχισαν να τρέχουν προς την Σταδίου. Εγώ έτρεξα από πίσω τους και τους ακολόυθησα και μόνο ένα παιδί από την παρέα μας (ο Δημητρης) ήρθε μαζί μου και τους κυνηγήσαμε... Όμως είδαμε ότι ο κόσμος δεν ανταποκρινόταν στις φωνές μας και κανείς δεν βοήθησε και τρέξαμε ξανά πίσω προς την αρχή της Ερμού που βρισκόταν ένα περιπολικό. Μπαίνω εγώ με έναν άλλο φίλο μου(τον Στρατόνικο) μέσα και κατευθείαν οι αστυνομικοί γκάζωσαν και μας έκαναν κάποιες γύρες την περιοχή μήπως τυχόν και τους εντοπίσουμε, να τους συλλάβουν. Αλλά η προσπάθεια ήταν μάταιη καθώς μέχρι να κάνουμε το γύρω της πλατείας και να κατευθυνθούμε προς την πανεπιστημίου όπου έφυγαν τα κωλόπαιδα, πιθανόν θα είχαν διασκορπιστεί στα στενά ή ακόμα θα είχαν μπει σε κάποιο διαμέρισμα. Όταν επιστρέψαμε στο Σύνταγμα πάλι για να μας αφήσουν να πάμε να κάνουμε κατάθεση στο αστυνομικό τμήμα, μας πήραν κάποια στοιχέια και τηλεφώνησαν στον προϊστάμενό τους. Εκείνος είπε στους αστυνομικούς να πάμε κατευθείαν στο τμήμα για κατάθεση αλλά τους είπαμε ότι θα πάμε την επόμενη μέρα...Ούτως η άλλως δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν τα κλοπιμαία γιατί θα τα έχουν πουλήσει...Οι αστυνομικοί με ενημέρωσαν ότι υπάρχει μια συμμορία Τούρκων και ο αρχηγός τους μένει στο Φάληρο(τον έχουν συλλάβει στο παρελθόν) .

Αυτό που ήθελα να επισημάνω ήταν ότι οι αστυνομικοί βοήθησαν όσο μπορούσαν, γιατί αντέδρασαν αμέσως(πράγμα το οποίο μου έκανε εντύπωση) , αλλά αυτό που δεν μου έκανε εντύπωση ήταν ότι την ώρα της "καταδίωξης" με το περιπολικό, ο φίλος μου που ήταν και αυτός στο αμάξι τον ρώτησε αν παίζει WOW(ηλεκτρονικό παιχνίδι) και πιάσανε την κουβέντα.......

Και στο τέλος αφού μας άφησαν στην πλατεία Συντάγματος, όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις δεν απέφυγαν να κάνουν μια ηλίθια ερώτηση...Στην προκειμένη περίπτωση με ρώτησαν " Και σεις ρε παιδιά τί θέλατε στο Σύνταγμα. Αφού ξέρετε πώς είναι η περιοχή."

Όπως και μετά τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που ο κάθε άσχετος έλεγε "Τί ήθελε το παλιόπαιδο στα εξάρχεια αφού ήξερε την φήμη της περιοχής..."

Και τελειώνοντας θέλω να επισημάνω ότι το περιστατικό συνέβη μέσα στον κόσμο και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε...Είδαν ότι είμασταν και παιδιά...Δεν είμαστε μαντραχαλάδες ώστε να μην ενδιαφερθεί κανείς!!!Αυτά τα περιστατικά θα συνεχίσουν να συμβαίνουν όσο υπάρχει ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ!!!! Οι αστυνομικοί έκαναν την δουλειά τους και δεν έφτεγαν σε τίποτα!(επειδή κάποιο λένε οτι έφτεγαν οι μπάτσοι)

Τα συμπεράσματα δικά σας...

ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΤΑΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙΤΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ!!!ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ!!!!ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΑΝ 6 ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΑΡΠΑΞΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ!!!

και μη χειροτερα!

περιμενω σχολια....


Λουκάς...

ΣΤΟ ΜΙΚΤΟ ΟΡΚΩΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ 15ΧΡΟΝΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΟΡΚΟΝΕΑΣ ΚΑΙ ΣΑΡΑΛΙΩΤΗΣ

Στο μικτό ορκωτό δικαστήριο παραπέμπονται να δικαστούν ως υπαίτιοι για το θάνατο του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, οι ειδικοί φρουροί Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης.

Σύμφωνα με το βούλευμα ήταν εντελώς αδικαιολόγητη η χρήση πυροβόλου όπλου.

Το Συμβούλιο Εφετών επικύρωσε την απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών.Έκρινε ότι ο Κορκονέας πρέπει να παραπεμφθεί για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο και για απλή συνέργεια σε αυτήν ο Σαραλιώτης.

«Η ενσυνείδητη αδιαφορία που επέδειξε σε συνδυασμό με την σκόπευση που προηγήθηκε αδιακρίτως προς το πλήθος των συγκεντρωμένων πυροβολισμών, καταδεικνύει ότι, ενώ προέβλεψε ως ενδεχόμενη συνέπεια των πυροβολισμών του την θανάτωση κάποιων από τα άτομα, δεν απώθησε από τη συνείδηση του την εξεικόνιση του συγκεκριμένου εγκληματικού αποτελέσματος αλλά επιδοκίμασε την θανάτωση προσώπου», τονίζουν οι τρεις αρμόδιοι δικαστές, οι οποίοι χαρακτηρίζουν εντελώς αδικαιολόγητη τη χρήση πυροβόλου όπλου εκ μέρους του Επ.Κορκονέα.

Ευθύνες επιρρίπτονται και στο Β.Σαραλιώτη (απέρριψαν, το αίτημα για αντικατάσταση της προσωρινής του κράτησης με περιοριστικούς όρους). Το Συμβούλιο Εφετών επισημαίνει: «Η συμπεριφορά του δεν υπολείπεται σε ποινική απαξία καθώς και αυτός αγνόησε την εντολή του Κέντρου Άμεσης Δράσης. Η παρουσία του δεν ήταν παθητική αλλά ενεργητική και με εμφανή τα στοιχεία που υποδηλώνουν αυτονομία σκέψης και διακριτή πρωτοβουλία στη λήψη των αποφάσεων. Ενώ είχε επίγνωση της κατάστασης και της επικινδυνότητας που ενείχε η χρήση όπλων υπό αυτές τις συνθήκες όχι μόνο δεν απέτρεψε τον συνάδελφο του από την επίμεμπτη ενέργεια, αλλά διατήρησε τη θέση του παραπλεύρως αυτού, έχοντας μάλιστα θέσει το χέρι του στη θήκη του όπλου που έφερε ενώ είχε χαρακτηριστική στάση ετοιμότητας και επίδειξης ισχύος».

(απο anmad)

Επέστρεψα!

"Υπάρχουν περιοχές, που είναι πολύ πυκνή η βλάστηση από πεύκα, υπάρχουν δηλαδή Πευκοδάση, που είναι κατα κάποιο τρόπο, ένας επιλπέον επιβαρυντικός παράγοντας, όσο ωραία και αν είναι τα πεύκα, για την εξάπλωση των πυρκαγιών."

Ευαγγελος Αντωναρος,
Κυβερνητικος Εκπροσωπος Νεας Δημοκρατιας,
Αθηνα,24-8-2009

Μην ξεχναμε πως την ανοιξη του 2009 ο κ.Μαρκογιαννάκης "ΠΟΥΛΗΣΕ" μεγάλο αριθμό πυροσβεστικών ελικοπτέρων.Επίσης, δεν γίνεται να υπάρχουν τόσοι πολλοί τρελοί που να καίνε τα δάση. Τα καίνε οι καπιταλιστές, οι πλούσιοι, οι λεφτάδες, οι πλουτοκράτες, για να μπορούν να τα εκμεταλευτούν.Όταν οι φοιτητές βγαίναν στο δρόμο για το άρθρο 16, υπήρχε και η αναθεώρηση του άρθρου 24, το οποίο δηλώνει ότι τα βουνά,φαράγγια,χαράδρες,θάλλασα,δάση κ.α. ανήκουν στο ελληνικό κράτος και δεν μπορεί να τα μεταχειριστεί.Θέλουν πιο πολλά λεφτα, πιο πολύ κέρδος, φτίαχνουνε χώρο (στη συγκεκριμένη κατάσταση με το να καίνε δάση), καταπιέζουν τους απο κάτω (λέγεμε εργαζόμενο,μαθητη,φοιτητη).

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ Ε????

ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ

(απο anmad)

Όλοι στον αγώνα!!

19 Ιουνίου 2009 και ώρα : 18:00μμ έξω από την βουλή ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ-ΠΟΡΕΙΑ!

NO MORE COPS---NO JUSTICE---NO PEACE---FUCK THE POLICE! AGAINST ALL AUTHORITIES

ΜΙΣΟΣ ΜΠΑΤΣΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΟ

ΟΡΓΗ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΗ

ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΑ

ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΝΑ ΦΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ

15 ΧΡΟΝΩΝ ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΤΗΣ (βλ. νόμο περί κουκούλας

ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥΣ και εξύβρισης αρχής)

ΣΥΝΤΑΓΜΑ 19-6 ΣΤΙΣ 18:00 ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΦΩΝΗ

6-12-08

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

(αυτό το άρθρο είναι γραμμένο από τον Αντώνη Πρόκο με τον οποίο συμφωνώ και αναδημοσιεύω το άρθρο του)

Αν έιναι δυνατόν. Όπως ξέρετε σίγουρα την προηγούμενη εβδομάδα ήταν οι φοιτητικές εκλογές. Φυσικά όπως κάθε χρονιά η νοθεία έδωσε και πήρε, η ΔΑΠ δεν αναγνωρίζει τα αποτελέσματα της ΠΑΣΠ και τούμπαλιν, ενώ ανέβηκε σχετικά η αριστερά. Όμως, αυτό που με σόκαρε, και εξού τα ''DAI'', ''αν είναι δυνατόν'' κλπ, είναι οτι σε ΚΑΘΕ περίπτωση, και τα αποτελέσματα της ΠΑΣΠ να δεχτούμε, η ΔΑΠ είναι αυτοδύναμη και σχεδόν στα ίδια επίπεδα με πέρσι.Μιλάμε για τη ΔΑΠ των τραμπούκων, που δεν κάνει τίποτα άλλο απο το να δίνει σημειώσεις και να οργανώνει πάρτυ. Και να νοθεύει εκλογές μεταξύ μας. Για τη ΔΑΠ που είναι η φοιτητική παράταξη της Ν.Δ., της πιο αποτυχημένης κυβέρνησης των τελευταίων 10.000 χρόνων παγκοσμίως. Ας απαριθμήσω λίγα γεγονότα: Τσιτουρίδης δύο φορές, Μαγγίνας, Καρτέλ, Ζαχόπουλος και λοιπά, Sea Diamond, Διαχείρηση ολυμπιακών ακινήτων, Πυρκαγιές και τι συνέβη μετά απο αυτές, ΟΤΕ, Γερμανός, Siemens (οκ θα δεχτώ οτι πολλοί άλλοι μπλέχτηκαν εκεί), Μακεδονία, Βατοπέδι, Εκπαίδευση, Αλέξης-Αστυνομική βία, Αντιμετώπιση των πολιτών απο την κυβέρνηση, ''Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση'', Προπαγάνδα στα δημόσια ΜΜΕ και τώρα τελευταία, κλείσιμο της βουλής ΥΠΕΡ πρόωρα και νύχτα.Αν υπάρχει κάποιος νεοδημοκράτης που διαβάζει το μπλόγκ μου δεν θέλω να πάρει όλα αυτά προσωπικά (είναι εξ'άλλου παντελώς ηλίθιο να παίρνουμε προσωπικά την πολιτική) .Πιθανόν αυτός να βλέπει κάτι διαφορετικά και θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να μάθω τι... Πές μας ένα καλό που έγινε τα τελευταία 5 χρόνια που μπορούμε να πούμε, ναι, γι'αυτό ευχαριστούμε τη ΝΔ.Οτι γράφω μέχρι εδώ το ξέρετε. Και ότι θα γράψω απο δώ και πέρα δηλαδή, δεν είναι κάποια τρομερή θεωρία, απλώς απο το μπλόγκ μου προσπαθώ να εκφράζω τις σκέψεις μου, ακόμα και αυτές είναι κάπως προφανείς, ή κλισέ.Λοιπόν είμαι πολύ προβληματισμένος. Πολύ προβληματισμένως γιατί οι φοιτητές δεν είχαν καν την, ας πούμε, θεμελιώδη αντίληψη να πούν ''αυτοί είναι μαλάκες, πάω στους πράσινους'' , πράγμα που χαζά πράττει η κοινή γνώμη. Φυσικά αυτό είναι σχεδόν το ίδιο κατακριτέο με το να μην κάνεις τίποτα, όμως απο την πλευρά των φοιτητών, ανθρώπων θεωρητικά μορφωμένων, μου φένεται απίστευτο να μην υπάρχει ΚΑΝ αυτή η πρωτόγονη πολιτική αντίδραση.Αντιστέκομαι με όλη μου τη δύναμη απο το να κάνω μία κατακλείδα του είδους ''οι άνθρωποι είναι βλάκες, τα πράγματα δεν πάνε καλά, πάμε κατα διαόλου'', όμως πραγματικά δεν βρίσκω κάτι έξυπνο να πώ. Είναι σίγουρο, οτι πέρα απο το κλισέ του θέματος, κάτι πραγματικά δεν πάει καθόλου καλά.Γενικά πιστεύω οτι η ανθρωπότητα δεν έχει και πολλά ψωμιά να φάει, αν και η άποψή μου αύτη αποδυναμώθηκε όταν ήρθα στην ελβετία. Επιπλέον νοιώθω οτι η ζωή είναι πολύ μικρή για να παίρνουμε τα πράγματα πολύ στα σοβαρά. Όπως έχω ξαναγράψει πιστεύω σε μία ουτοπία, μόνο και μόνο για να την ζήσω στο μικρόκοσμο μου, και να την εφαρμόσω στις καθημερινές μου πράξεις. Όπα η ανάλυση αυτή δεν πάει κάπου, αλλάζω παράγραφο.Τέλος πάντων καταλαβαίνετε τι νοιώθω, όμως δυστυχώς δεν έχω κάποια πρόταση να κάνω. Εκτός ενδεχομένως του προφανούς: ''αν δεν έχετε κάτι καλό να ψηφήσετε, μην ψηφίζετε το λιγότερο κακό''.Το τελευταίο πράγμα που θέλω να μοιραστώ σε αυτό το πόστ, είναι το ρεζιλίκι του καρατζαφέρη που είδα στο youtube:γι'αυτούς που λέγανε οτι οι έλληνες ήταν μια χαρά στις Η.Π.Α. κτλ κτλ...Επίσης ο Καρατζαφύρερ ψεύδεται όταν λέει οτι η ελλάδα είναι η χώρα με τους περισσότερους μετανάστες. Η ελλάδα απλώς δεν τους αποροφάει, δεν τους εκπαιδεύει και δεν τους δίνει άδεια παραμονής και εργασίας. Επίσης, παρά το οτι είναι η 4η χώρα με τις περισσότερες αιτήσεις ασύλου, είναι η 25 στις 27 σε αποδόσεις εθνικότητας. Δείτε τη στατιστική της Eurostat. Προσέξτε τους αριθμούς της ελβετίας, του βελγίου, της αυστρίας και του λουξεμβούργου. Και οι 3 χώρες με μικρότερο ή περίπου ίσο πλυθησμό με την Ελλάδα.

Ο ΔΕΚΑΕΞΑΡΗΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Δεν μπορείτε να καταλάβετε. Ή, μάλλον, δεν θέλετε να καταλάβετε. Ή, το πιθανότερο, υποκρίνεστε πως δεν καταλαβαίνετε.
Υποκρίνεστε πως δεν καταλαβαίνετε το γιατί είμαστε στους δρόμους και πετάμε πέτρες στις βδέλλες τράπεζές σας, στις ξεπουλημένες –πρώην- δημόσιες «υπηρεσίες» σας και στα πολυκαταστήματα της καταγέλαστης εικονικής ψευδοευημερίας σας (που δεν έχετε καν τα χρήματα να την αγοράσετε). Αλλά και στα μαντρόσκυλα-μπάτσους σας, που προστατεύουν όλα τα παραπάνω.
Αφού μάς στήσατε μια «ζωή»-φάκα, γεμάτη από αβεβαιότητα, μιζέρια, ποντικοτρεχάλα, ανουσιότητα, μια «ζωή» που σκοπεύετε να την ρίξετε σαν ταφόπλακα επάνω μας μόλις «ενηλικιωθούμε», υποκρίνεστε πως «δεν καταλαβαίνετε» τό πώς είναι δυνατόν να… μην συναινούμε πρόθυμα.
Το αν παριστάνετε απλώς τους ηλίθιους, ή αν είστε πραγματικά ηλίθιοι, ποσώς με ενδιαφέρει. Δεν είμαι ούτε ψυχαναλυτής σας αλλά, ούτε και έχω άλλον χρόνο να ξοδέψω για σας. Αρκετά χρόνια από την πολύτιμη νιότη μου σπατάλησα επειδή με είχατε σχεδόν πείσει ότι το πρόβλημα ήταν με μένα. Ενώ, τώρα έχω πλέον κατανοήσει ότι οι προβληματικοί, οι ψυχικά σακάτηδες, οι ανέραστοι, οι χαμένοι, οι κομπλεξικοί, οι μαλάκες, είστε εσείς.
Υποκρίνεστε πως δεν καταλαβαίνετε πώς είναι δυνατόν να αντιδρώ, όταν πρέπει να ξυπνάω από τα χαράματα για να σπαταλήσω έξι ώρες από το πολύτιμο -και συνήθως ηλιόλουστο- πρωινό μου σε ένα σχολείο, στο οποίο ούτε εσείς δεν πιστεύετε πλέον και το οποίο, ως θεσμό, υπονομεύετε συστηματικά. Και αμέσως μετά, το απόγευμα, να τρέχω να κλειστώ για τρεις ώρες σε ένα μίζερο φροντιστήριο (παρεμπιπτόντως, το «φροντιστήριο» είναι όρος της αρχαίας αττικής κωμωδίας και σημαίνει «σχολείο για ηλίθιους»), έναν (παρα)θεσμό, τον οποίο δημιουργήσατε ακριβώς για να δικαιολογήσετε και να διαιωνίσετε τη εσκεμμένη διάλυση του κανονικού σχολείου. Και τις υπόλοιπες ελάχιστες ώρες που απομένουν, να πρέπει να γαμηθώ για να κάνω την σχολική «δουλειά για το σπίτι», μια αντιπαιδαγωγική, αντιεκπαιδευτική και αντιμαθησιακή πρακτική, που έχει πλέον εγκαταλειφθεί σε όλες τις χώρες του πολιτισμένου κόσμου. Δεν πάτε καλύτερα να γαμηθείτε εσείς λέω ’γω; Όλοι εσείς, που ως γονείς από τότε που ήμουν στο δημοτικό ακόμη σχολείο, παραπονιόσαστε στις δασκάλες όταν δεν μου ανέθεταν πολλή «δουλειά για το σπίτι», γιατί φοβόσασταν (σαν αγράμματοι που κατά βάθος είστε) μην… μείνω αγράμματος. Δεν πάτε, λέω, να γαμηθείτε, μήπως και δούμε καμιά άσπρη μέρα;
Αλλά μήπως και τα σαββατοκύριακα μου, μού τα έχετε αφήσει να τα διαθέτω όπως δικαιούμαι και όπως με γεμίζει; Αφού και τα πρωινά του Σαββάτου, πάλι στο… φροντιστήριο πρέπει να τη «βγάλω». Αλλά και τα απογεύματα της Κυριακής πρέπει να «διαβάσω τα μαθήματά μου». Ενώ, σε όλες της χώρες της Ε.Ε. και του άλλου πολιτισμένου κόσμου, μόλις λήξει το σχολικό ωράριο οι έφηβοι και οι έφηβες πετάνε την σχολική σάκα και βγαίνουν στις πλατείες, για να τα πούν, να αστειευτούν, να χαβαλεδιάσουν, να ονειρευτούν, να κοκορευτούν, να πειραχτούν, να γκομενίσουν, να χουφτωθούν. Και αξίζει να σας υπενθυμίσω ότι τα παιδιά αυτά είναι πολύ πιο ψηλά στις διεθνείς σχολικές αξιολογήσεις από τα δικά σας, δηλαδή εμάς.
Αλλά, ας υποθέσουμε ότι αξίζει να θυσιάσω τα χρόνια της εφηβείας μου για το «μέλλον» μου. Για το οποίο δεν σταματάτε να μού κοπανάτε αγχωμένα ότι πρέπει να προνοώ «από τώρα που είναι ακόμα νωρίς». Πότε θα αποκτήσετε επιτέλους την υπευθυνότητα και την ωριμότητα για να μού περιγράψετε ποιό στην ευχή είναι αυτό το «μέλλον»; Γιατί εγώ δεν βλέπω τίποτα τέτοιο. Το μόνο που βλέπω είναι ανθρώπους που εκπληρώνουν τα πρότυπα που προπαγανδίζετε εσείς, πτυχιούχους, και μή, να δουλεύουν για λίγα ψωροευρώ (συνήθως μετά από μεγάλα περιοδικά διαστήματα κρατικά μεθοδευμένης ανεργίας) και τα ατάλαντα «βύσματα» (που τούς γονείς τους εσείς οι ίδιοι ψηφίζετε για να υποκλέπτουν τις περίοπτες θέσεις εργασίας από τα παιδιά σας) να βολεύονται χωρίς να χρειαστεί καν να βρέξουν τα πόδια τους.
Το μόνο που βλέπω είναι ότι αυτή η νεοβυζαντινή χώρα που έχω εγκλωβιστεί, συνεχώς μοστράρει μια φτιασιδωμένη πρόσοψη «ανάπτυξης» και μια κάλπικη ρητορεία «ελπίδας», που πείθει μόνο κάτι αφελείς και διανοητικά καθυστερημένους σαν κι εσάς. Κάτι μοσχάρια (σαν κι εσάς) που τά έχουν μπάσει για τα καλά σε ένα στημένο παιχνίδι, αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες (των οποίων κομπορρημονείτε –τρομάρα σας- ότι είστε απόγονοι) αποκαλούσαν «ανεξέταστον βίον». Ζείτε μια ζωή που δεν είναι δική σας, που άλλοι την έχουν προαποφασίσει, μια ζωή που μοιάζει - ή, καλύτερα, είναι- μια αγχωμένη μαλακία, στην οποία θέλετε να μπάσετε κι εμάς. Κι αυτό το θέλετε μόνο και μόνο γιατί είστε παραιτημένοι, ηττημένοι, losers, μοιρολάτρες, ραγιάδες, είστε (όσο κι αν σφυράτε αδιάφορα) ναυάγια της ζωής που βγάζουν όλον τον κομπλεξισμό τους, όλη την αποτυχία της άθλιας ζωής τους, όλα τα διεστραμμένα απωθημένα τους, στα ίδια τους τα παιδιά.
Αυτό που κατεξοχήν βλέπω είστε εσείς οι ίδιοι, που μηρυκάζετε ένα προκάτ «μέλλον» για εμάς, την ίδια στιγμή που θα έπρεπε να κοιτάτε στον καθρέφτη την κατάντια στην οποία σάς οδήγησαν χωρίς να το καταλάβετε. Ψηφίζετε αυτούς που σας εξαπατούν και παρ’ όλα αυτά συνεχίζετε, σαν γνήσιοι θρησκευόμενοι, να ελπίζετε. Η εκκλησία σας, ο ύπουλος ποιμένας τής αρρωστημένης ψυχής σας, υπεξαιρεί την δημόσια περιουσία, αλλά εσείς … «το μοναστήρι να ’ν’ καλά». Πληρώνετε για δημόσια υγεία και ταυτόχρονα αδειάζετε την τσέπη σας για να κάνετε ιδιωτική ασφάλιση. Δουλεύετε σαν τουρκοκρατούμενοι ραγιάδες, απλήρωτοι και ανασφάλιστοι, «μορφώνεστε» από τις μπατσοεφημερίδες σας, «υπάρχετε» μόνο μέσα από τα κωλορηάλιτυ τηλεσκουπίδια, και μετά έχετε το θράσος να απαιτείτε να δεχτούμε τις –χρεωκοπημένες - συμβουλές σας και να πάρουμε στα σοβαρά την –ανύπαρκτη- «εμπειρία» σας από τη ζωή. Μα αφού είστε παντελώς αναξιόπιστοι! Αφού δεν φροντίσατε (κι ούτε θέλετε) να μάθετε τί είναι ζωή. Γιατί η ζωή είναι αυτό που μάς στερείτε καθημερινά, η ζωή είναι αυτό που θέλουμε να ανακαλύψουμε και να προφυλάξουμε, η Ζωή είναι αυτό που πυροβολείτε επάνω μας.
Μήπως εξακολουθείτε να νομίζετε ότι βγήκαμε στους δρόμους απλώς επειδή άλλος ένας σεξουαλικά ανίκανος μπάτσος, τράβηξε το πιστόλι-προέκταση του ανενεργού πέους του και την «άναψε» σε έναν συμμαθητή μας; Είστε αθεράπευτα μαλάκες αν νομίζετε κάτι τέτοιο: όλοι (εκτός από εσάς, που θέλετε να ξεχνάτε) γνωρίζουν ότι τέτοια περιστατικά συμβαίνουν τακτικότατα στην τριτοκοσμική βρωμοκοινωνία, που έχετε φτιάξει. Αλλά αυτή ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν φτάνει που μας εμποδίζετε να μορφωθούμε, να βρούμε μια στοιχειωδώς δημιουργική και στοιχειωδώς αμειβόμενη εργασία, να απολαμβάνουμε στοιχειωδώς αξιοκρατικών κοινωνικών, επαγγελματικών κλπ. κριτηρίων, να ζούμε σε μια κοινωνία Πρόνοιας (αφού έχετε διαλύσει την Παιδεία και την Υγεία), δεν φτάνει που μάς έχετε αποκλείσει κάθε πιθανότητα μιας στοιχειωδώς αξιοπρεπούς ζωής, δεν φτάνει που μάς έχετε προκαταβολικά γαμήσει κάθε άξιο να τό προσπαθήσουμε μέλλον, τώρα οι μπάτσοι σας, αν κάνουμε κιχ, μάς πυροβολούν κι από πάνω!
Έχετε υποκαταστήσει κάθε έννοια αληθινής ζωής με μια αντίστοιχη παρα-έννοια κιβδηλότητας. Σας χαρίζω, λοιπόν, την ελεεινή νεκροζώντανη «ζωή» σας, την (παρα)οικονομία σας, τις (παρα)τράπεζές σας, την (παρα)εργασία σας, το (παρα)κράτος σας, την (παρα)παιδεία σας, την (παρα)ϋγεία σας, τον (παρα)αθλητισμό σας, τον ανάπηρο (παρα)ερωτισμό σας. Σας γαμώ την νεοελλάδα σας, τους παπάδες σας, τους μπάτσους σας, τους βοσκούς-κομματάρχες σας, είμαι δεκαεξάρης και σας γαμώ τα λύκεια, γαμώ το «μέλλον» που μας επιφυλάσσετε, γαμώ το κεφάλι σας και ό,τι σκατό έχει μέσα, γαμώ την πολυπόθητη κοινωνική σας «γαλήνη», η οποία δεν διαφέρει σε τίποτα από σιγή νεκροταφείου. Δεν μπορείτε να μας σταματήσετε ακόμα κι αν ξαμολήσετε όλους τους πληρωμένους παιδοκτόνους σας, ακόμα κι αν μας διαβάλετε με όλους τους προβοκάτορές σας και με όλους τους μπατσόφιλους δημοσιογράφους σας ακόμα κι αν μας στείλετε όλους τους «αγανακτισμένους» -και αγάμηδες- πολίτες σας.
Και μόνο όταν θα σάς έχουμε κάνει να βλέπετε εφιάλτες, θα γυρίσουμε στα σπίτια μας.
Και από εκεί και πέρα, στο «μέλλον», δεν θα μπορέσετε να μάς εξαπατήσετε ξανά.
Ο ΔΕΚΑΕΞΑΡΗΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ
ΥΓ. Όσο για την ταφόπλακα της «ζωής» που προορίζατε για εμάς, θα την φυλάξουμε για το δικό σας μνήμα: το μνήμα αυτής της αγχωμένης μαλακίας που υπήρξε η δική σας «ζωή».


(απο anmad)

Ο νεανικός ιδεαλισμός

Τα περισσότερα παιδιά που γνωρίζω, πλούσια ή φτωχά, επιθυμούν βαθιά να κάνουν κάτι σημαντικό στη ζωή τους. Μου μιλάνε για την επιθυμία τους να προστατεύσουν τα τροπικά δάση, να σώσουν τις θαλάσσιες χελώνες ή να βοηθήσουν παιδιά που ζουν στο δρόμο.

Τί συμβαίνει όμως με την πάροδο του χρόνου σ' αυτό τον ιδεαλισμό? Δυστυχώς, ακόμα και οι πιο ανεξάρτητοι νέοι υποκύπτουν συνήθως στα αδιάκοπα μηνύματα που παίρνουν από τον περίγυρό τους ότι η πρώτη προτεραιότητά τους θα πρέπει να είναι να κερδίσουν ένα υψηλό εισόδημα. Παρόλο που ποτέ δε θα γίνω πλούσιος σχεδιάζοντας προγράμματα για τα άστεγα παιδιά, είχα την καλή τύχη να συνεργάζομαι με ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο, οι οποίοι επέλεξαν να συμβάλουν σε κάτι θετικό παρά να αποκτήσουν πολλά χρήματα. Οι περισσότεροι έχουν πάθος για την δουλειά τους και θεωρούν τυχερό τον εαυτό τους που πληρώνονται για να κάνουν κάτι το οποίο πιστεύουν. Και είναι επίσης από τους πιο ικανούς ανθρώπους στον πλανήτη. Γνωρίζω εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού που μπορούν να κατασκευάσουν τα πάντα απ' το τίποτα, μιλούν με άνεση τέσσερις γλώσσες και γράφουν ποιήματα στον ελεύθερο χρόνο τους. Απαλλαγμένοι από την έγνοια της απόκτησης μεγάλου εισοδήματος, ζουν από μέρα σε μέρα και ταξιδεύουν ανάλαφροι. Τα παιδιά τους κοιμούνται σε αιώρες και συναναστρέφονται τα παιδιά των ντόπιων. Αντί να παίζουν με Play Station, εξερευνούν μονοπάτια της ζούγκλας.

Πώς καταλήγουν οι άνθρωποι να εργάζονται σε μακρινές χώρες με οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων ή προστασίας του περιβάλλοντος? Οι περισσότεροι ακτιβιστές λένε την ίδια ιστορία. Σε κάποια κρίσιμη στιγμή της ζωής τους, συνειδητοποίησαν ότι ανοιγόταν ένας άλλος δρόμος μπροστά τους. Εγώ βίωσα μια τέτοια στιγμή το 1984, σ' ένα σταθμό επείγουσας βοήθειας στην έρημο Ογκαντέν της Αιθιοπίας, περιτριγυρισμένος από παιδιά κάτισχνα, αλλά με απίστευτη δύναμη. Ορκίστηκα να μην τα ξεχάσω. Ποτέ όμως δε συνάντησα κάποιον που να βίωσε τέτοιου είδους φώτιση ξαπλωμένος δίπλα σε μια πισίνα ή στα κλιματισμένα γραφεία ενός ουρανοξύστη. Το πρόβλημα είναι ότι σε πολύ λίγους νέους προτείνεται στην πράξη αυτή η εναλλακτική δυνατότητα.

Οι σπουδαστές κολεγίων και πανεπιστημίων συναγωνίζονται να γεμίσουν το βιογραφικό τους με εργασιακές εμπειρίες, δουλεύοντας αμισθί, σαν σκλάβοι, σε τράπεζες και δικηγορικά γραφεία. Μετά το πτυχίο, ο ανελκυστήρας οδηγεί κατευθείαν στον κόσμο των εταιρειών. Τα όνειρα για ηλιοβασιλέματα στην Κένυα γρήγορα αντικαθίστανται με σχέδια για γκολφ τα απογεύματα της Τετάρτης.

Επισκέπτομαι συχνά σχολεία σε διάφορες πόλεις όπου μιλώ για τη δουλειά μου με τα παιδιά του δρόμου. Σε πολλές περιπτώσεις, έχω επιστρέψει σε γυμνάσια όπου πριν από μερικά χρόνια είχα συναντήσει νέα παιδιά με σχέδια για να αλλάξουν τον κόσμο. Τι έγιναν αυτοί οι νέοι? Γονείς, φίλοι και δυνητικοί εργοδότες είχαν παρέμβει και η πλάστιγγα έγειρε προς την επιλογή μιας καλοπληρωμένης θέσης σε πολυεθνική εταιρεία. Ελπίζω, για το δικό τους καλό, οι νέοι αυτοί και οι νέες να μη σκέφτονται και πολύ το τίμημα που χρειάζεται να πληρώνουν για την επιλογή τους. Να μην σκέφτονται τα άστεγα παιδιά της Αφρικής, τους μικρούς αυτούς αγωνιστές της ζωής που θα μπορούσαν να γίνουν φίλοι τους και να τους προσφέρουν τις πιο βαθιές συγκινήσεις. Ή την υπέροχη διεθνή ομάδα με την οποία θα συνεργάζονταν, αν είχαν επιλέξει να δουλέψουν με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ή τη Διεθνή Αμνηστία. Ελπίζω τα καινούρια τους τζιπ να τους παρηγορούν, και το αφεντικό τους να τους αφήνει ελεύθερα τα απογεύματα της Τετάρτης για γκολφ, όπως τους είχε υποσχεθεί.




Pete Dalgish, εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,2001

Ληστές, κλέφτες και αρματολοί, κεχαχιάδες, χωροφύλακες και Ιαβέρηδες, ΜΗΝ ΒΑΡΑΤΕ ΤΟΝ ΠΙΑΝΙΣΤΑ

Στις 12/3/09, μπάτσος εκτός υπηρεσίας με πολιτικά και φέρων το όπλο του, εξανάγκασε σε πιστολίδι ληστή, εντός τού υποκαταστήματος τού «Γερμανού» στον Βύρωνα. Από το πιστολίδι (σύνολο εννέα σφαίρες εκ των οποίων έξι από το όπλο του επίδοξου Κλουζώ) σκοτώθηκε μια πωλήτρια. Η ανακοίνωση της αστυνομίας προσπάθησε ως συνήθως να συγκαλύψει το συμβάν λέγοντας ότι η συμπλοκή διεξήχθη εκτός του καταστήματος. Ωστόσο οι κάμερες του καταστήματος έδειξαν ξεκάθαρα τί συνέβη, κάτι που καθιστά τους συντάκτες της αστυνομικής ανακοίνωσης συνειδητούς ψεύτες.Πριν λίγες ημέρες ένας άλλος Κλουζώ, πάλι εκτός υπηρεσίας, είχε επιχειρήσει να «καταδιώξει» ληστή ΑΤΜ τράπεζας σε νυχτερινή ώρα. Ο ληστής πυροβόλησε και κατόρθωσε (μάλλον εύκολα) να σκοτώσει τον επίδοξο Κλουζώ, σε άλλο ένα δημόσιο -και εξίσου αναίτιο- πιστολίδι. Το τηλεορασόπληκτο και εφημεριδόπληκτο fan club των μπατσοδημοσιογράφων αστέρων, ίσως αποφανθεί -για άλλη μια φορά, όπως άλλωστε είναι προγραμματισμένο να κάνει- ότι, οι δύο Κλουζώ φέρθηκαν σαν «ανεγκέφαλοι», ότι η αστυνομία είναι «ελλειπώς εκπαιδευμένη» και άλλες τέτοιες καραμέλες, που έχουν φτιαχτεί για να απασχολούνται με κάτι οι νήπιοι τώ πνεύματι. Ωστόσο, το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από τα δύο περιστατικά είναι το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και η συνείδηση του καθήκοντος των νεοελλήνων κλώνων τού Κλουζώ. Και στις δύο περιπτώσεις αντέδρασαν σαν καλοεκπαιδευμένα μαντρόσκυλα και επιχείρησαν να προστατέψουν το… ΤΑΜΕΙΟ (αλλά; τί νομίζατε ότι έχουν εκπαιδευθεί να προστατεύουν; τις ζωές των πολιτών;). Για να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους δεν δίστασαν προ ουδενός, ούτε τών ληστών, ούτε φυσικά τών … ασήμαντων πολιτών. Μάλιστα ο ένας τους, σαν πιστό μαντρόσκυλο, έδωσε, όπως προαναφέραμε, και τη ζωή του (για το ΤΑΜΕΙΟ) και δεν υπολόγισε ούτε καν το νεογέννητο –και τώρα πια ορφανό- παιδί του. Και σαν άριστα εκπαιδευμένο πιστό μαντρόσκυλο, είχε το τέλος που συνήθως έχουν τα υποδειγματικότερα μαντρόσκυλα.Μάλιστα, όπως αποδεικνύουν περιστατικά, όπως το προ δεκαετίας περίφημο μακελειό πολιτών στην οδό Νιόβης και ο προ τριμήνου εν ψυχρώ φόνος δεκαπεντάχρονου μαθητή στα Εξάρχεια (τα περιστατικά έχουν ληφθεί ενδεικτικά από μια πληθώρα, όπου όλα τους έχουν προκληθεί από ένστολα μαντρόσκυλα), δεν είναι ανάγκη να υπάρχει καν ΤΑΜΕΙΟ για να δολοφονηθούν «ασήμαντοι» πολίτες: τα μαντρόσκυλα μπορεί να σε δαγκώσουν θανάσιμα απλώς και μόνο αν περάσεις από μπροστά τους.Μήπως, τουλάχιστον, να τα «εμβολιάσουμε»;

ΜΕ 10 EURO ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΘΑ ΕΞΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΙΝΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΝΤΑΛΙΚΑΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΛΕΟΡΟΦΕΙΟ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ...

Τοσο κοστιζουν για την Ελληνικη Κυβερνηση και Δικαιοσυνη,οι 21 ψυχες των παιδιων,που χαθηκαν στο μοιραιο τροχαιο στα Τεμπη πριν απο 6 χρονια,οταν νταλικα που μετεφερε νοβοπαν ανετραπη,με αποτελεσμα το φορτιο της να πεσει πανω σε διερχομενο λεοφορειο,στο οποιο επεβαιναν μαθητες που ειχαν παει 5ημερη εκδομη στην Αθηνα.

"Το δικαστήριο έκρινε ενόχους τον Αθαν. Σαράντη, πρόεδρο της εταιρείας «Ακρίατας Α.Ε.» για λογαριασμό της οποίας μεταφέροταν με την νταλίκα η ξυλεία, και τη διευθύνουσα σύμβουλο Λουκία Σαράντη. Αμφότεροι κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εξ αμελείας κατά συρροή, σωματικές βλάβες κατά συρροή και διατάραξη της ασφάλειας συγκοινωνιών και καταδικάστηκαν σε συνολική ποινή φυλάκισης 4 ετών, 11 μηνών και 15 ημερών έκαστος.

Το δικαστήριο δέχθηκε για τους δύο κατηγορούμενους τα ελαφρυντικά του προτέρου εντίμου βίου, καθως και ότι επιδίωξαν στη συνέχεια να άρουν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Από τα συνολικά τρία ελαφρυντικά που ζήτησαν οι συνήγοροί τους, η εισαγγελέας της έδρας πρότεινε να γίνει δεκτό μόνο το ένα (του προτέρου εντίμου βίου). Επίσης, απορρίφθηκε το αίτημα αναστολής της ποινής και την μετέτρεψε προς 10 ευρώ ημερησίως. Ακόμα, επιδίκασε στους γονείς ενός εκ των θυμάτων χρηματική ικανοποίηση. Όρισε, τέλος, η έφεση να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα με τον όρο καταβολής εγγύησης 5.000 ευρώ έκαστος."

Tο αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου δέχτηκε απρόκλητη και ιδιαίτερα βίαιη επίθεση από τα ΜΑΤ.

Καταγγέλουμε την αστυνομική βία και καταστολή.

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 22 Απριλίου 2009, στις 5 π.μ., το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο Ναυαρίνου δέχτηκε απρόκλητη και ιδιαίτερα βίαιη επίθεση από τα ΜΑΤ.

Το βράδυ, γύρω στις 11μ.μ., είχε προηγηθεί ρήψη δύο μολώτοφ στη διμοιρία που σταθμεύει στη Χαρ. Τρικούπη. Έξι ώρες αργότερα, τέσσερις διμοιρίες των ΜΑΤ περικύκλωσαν το πάρκο και ξυλοκόπησαν με άγριο τρόπο τον κόσμο που καθόταν εκεί χυδαιολογώντας, απειλώντας και εκφράζοντας απερίγραπτο μίσος και σαδιστική ικανοποίηση.

Δύο από αυτά τα άτομα στάλθηκαν στο νοσοκομείο με σπασμένα χέρια και ανοιγμένα κεφάλια. Τέσσερα άτομα προσήχθησαν αναίτια στη ΓΑΔΑ.

Λίγα μέτρα από το σημείο όπου πέντε μήνες πριν δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος βιώσαμε και πάλι να εφαρμόζεται από την πλευρά της ΕΛ.ΑΣ η λογική των μαζικών εκκαθαρίσεων, του πογκρόμ, της κοινωνικής καταστολής και της ‘συλλογικής ευθύνης’. Όλοι γνωρίζουμε ότι η κατασταλτική πολιτική που εφαρμόζεται με τη λογική της συλλογικής ευθύνης, όπου τυχαίοι περαστικοί και θαμώνες της περιοχής ξυλοκοπούνται αδιακρίτως, είναι αυθεντικό χαρακτηριστικό φασιστικών καθεστώτων.

Οι πρακτικές αυτές της ΕΛ.ΑΣ δεν μας εκπλήσουν. Γνωρίζουμε ότι είναι στα πλαίσια ενός γενικότερου σχεδίου που στόχο έχει την καταστολή, την ποινικοποίηση και την στρατικοποίηση της ευρύτερης περιοχής των Εξαρχείων, καθώς και την εξαφάνιση κάθε κοινωνικής αντίδρασης, αμφισβήτησης και συλλογικού αγώνα.

Ύστερα από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Πολλοί από εμάς έχουμε ξεχάσει το γεγονός που συγκλόνησε όλη την Ελλάδα!. Στις 6/12/08, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος... τις πρώτες μέρες ο ελληνικός λαός αντέδρασε με πορείες, καταλήψεις κ.λπ αλλά στη συνέχεια όλα ξεχάστηκαν και μόνο ένα μηδαμινό μέρος του πληθυσμού της χώρας μας συνεχίζει να θυμάται... πολλοί πιστεύουν οτι ¨ότι έγινε έγινε¨.... όσοι το πιστεύουν αυτό ας συνεχίσουν να ζουν σε μια κοινωνία γεμάτη αδικία! Όσοι θέλουν να αποδείξουν ότι θυμούνται το γεγονός ας δείξουν παρόν στην πορεία που θα γίνει στις 19/6/09 , 16:45, στη βουλή για να διαμαρτυρηθούμε για τις ενέργειες των μπάτσων...Φυσικά: ΧΩΡΙΣ κουκουλοφόρους!

Μερικά από τα ερασιτεχνικά Graffiti στο Χαλάνδρι

Graffiti..,η "τέχνη του δρόμου"

ΣTHN IΣTOPIA για το πώς, πότε και γιατί ξεκίνησαν όλα αυτά που συνιστούν το Graffiti, υπάρχουν πολλά άρθρα, μελέτες και ερμηνείες από διάφορους επιστημονικούς κλάδους (ψυχολογία, κοινωνιολογία, τέχνη) και από καλλιτέχνες του graffiti (writers), οι οποίοι περιγράφουν τις κατηγορίες του (αγνωμικά Graffiti, ερωτικά, χυδαία και σκατολογικά, διανοούμενα, λαϊκής σοφίας κηρύγματα, πολιτικά θρησκευτικά ή κοινωνικά), τα στυλ (styles) που χρησιμοποιούνται κ.λπ.Τα Graffiti επίσης λόγω του ότι καθ' οδόν εμπλουτίστηκαν και με πολλά ζωγραφικά στοιχεία, παρεμβαίνοντας έτσι περισσότερο σε τοίχους, παρά σε βαγόνια των τρένων, συνδέθηκαν και σαν κίνημα με τις δημιουργίες τοιχογραφιών, τα γνωστά murals.Oι ρίζες Graffiti από τον Nunca, στη Bραζιλία. Δεν είναι λίγοι λοιπόν αυτοί που ανιχνεύουν τις ρίζες του Graffiti στις πρώτες απόπειρες των ανθρώπων να αναπαραστήσουν το περιβάλλον τους: στη ζωγραφική των σπηλαίων, στις αναπαραστάσεις ανθρώπων και ζώων στα σπήλαια του Λάσκο ή της Αλταμίρας. Βαβυλώνιοι και Ασσύριοι δίνουν τη συνέχεια με τα χαραγμένα ανάγλυφα πάνω στις πέτρες και οι Κινέζοι με τα σκαλισμένα καύκαλα από χελώνες. Oπως επίσης τα καλλιγραφικά κείμενα του ισλαμικού κόσμου, πάνω στους τοίχους των θρησκευτικών και κοσμικών κτιρίων, τα ανάγλυφα σε πέτρα ή ξύλο των Αζτέκων στην Κεντρική Αμερική, που καλύπτουν αντίστοιχα τους τοίχους των δημοσίων ή εκκλησιαστικών κτιρίων και μνημείων. Ο όρος Τλακουιλόα στους Αζτέκους που σήμαινε να γράφεις ζωγραφίζοντας ή να ζωγραφίζεις γράφοντας, είναι χαρακτηριστικό αυτής της έκφρασης και μας οδηγεί νοητά στη λειτουργία των σημερινών Graffiti.Στην άλλη ήπειρο, στην Αφρική, η τοιχογραφία αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και στο πιο μικρό χωριό της αχανούς της έκτασης. Η ζωγραφική στους τοίχους συναγωνίζεται αυτή της διακόσμησης του σώματος και της βαφής των ρούχων. Οι τοίχοι είναι εκτεθειμένοι στη φθορά και ξαναζωγραφίζονται κάθε χρόνο για να αναγγελθεί ένα γεγονός ή μια γιορτή.Πηγαίνοντας ξανά πίσω στην Ευρώπη, στην Αναγέννηση με τα σατιρικά Fresco και τις τέμπερες, πρωτοσυναντάμε τον όρο Sgraffito στην αναγεννησιακή ζωγραφική, για την περιγραφή μιας συγκεκριμένης τεχνικής.Eτσι ανάλογα με τις κοινωνικές ανάγκες της κάθε περιοχής και σε κάθε εποχή, αλλά και την τεχνοτροπία και την εξέλιξη της τεχνολογίας, ο άνθρωπος δημιουργούσε τις τοιχογραφίες, περνώντας μηνύματα και δίνοντας ζωή στο περιβάλλον του.Φτάνουμε στις αρχές του 20ού αιώνα στο 1910 και στις περίφημες τοιχογραφίες του Μεξικού. Εδώ τρεις κύριοι εκπρόσωποι, οι Diego Rivera, Jose Clemente Orozco και David Alvaro Siquerios, χρησιμοποίησαν την τέχνη της τοιχογραφίας για να εκφράσουν το επαναστατικό πνεύμα της εποχής τους. Αυτοί είναι που δημιούργησαν με όσους ακολούθησαν μετά, τη Μεξικανική Σχολή Λαϊκών Eργων1. Δημόσια κτίρια επενδύθηκαν με κοινωνικά μηνύματα και με εικόνες για την ποθούμενη αλλαγή στο Μεξικό, ενώ την ίδια εποχή πολλοί καλλιτέχνες ταξίδεψαν βόρεια στις ΗΠΑ. Εκεί ανέλαβαν τοιχογραφίες επί πληρωμή σε πανεπιστήμια, σε σχολές Καλών Τεχνών ακόμα και στο Rockfeller Center της Νέας Υόρκης. Η απήχηση που είχε το μεξικάνικο graffiti ήταν τέτοια, ώστε με μιμητή τον Thomas Benson δημιουργήθηκε η αμερικανική σχολή της επώνυμης και στιλιζαρισμένης τοιχογραφίας. Πολλοί ήταν αυτοί που ακολούθησαν στις δεκαετίες του '50 και '60, δημιουργώντας τοιχογραφίες για να εκφράσουν τον πολιτικό τους ακτιβισμό, ένα μέσο για να εκφραστεί η φωνή της εκάστοτε μειονότητας.Με τον ίδιο τρόπο η φωνή μιας άλλης μειονότητας βρήκε διέξοδο μέσω μιας άλλης τεχνοτροπίας και ιδεολογίας και τη βοήθεια της τεχνολογίας (των σπρέι και των μαρκαδόρων), στη συνοικία του Bronx στη Νέα Υόρκη. Το graffiti άρχιζε σταδιακά και επώδυνα να σχηματίζει μια καινούργια μορφή, ενταγμένη σε μια νέα κουλτούρα. H μουσική Rap, το όχημα συνείδησης και το πολιτικό εργαλείο της μαύρης κοινωνίας, οι Mc's (dj's) οι σύγχρονοι ρήτορες και ο χορός Break dance, αποτέλεσαν τα στοιχεία αυτής της γιορτής, που μαζί με το Graffiti βαπτίστηκε σαν «Hip Hop».Iχνη στους τοίχουςΜέχρι τη δεκαετία του '70 το Graffiti της Ν. Υόρκης ζει τα πρώτα του βήματα μακριά από τον επίσημο κόσμο της τέχνης. Kάνει την εμφάνισή του με τη μορφή των υπογραφών (tags). Εκατοντάδες νέοι υπέγραφαν το ψευδώνυμό τους στους τοίχους της Νέας Υόρκης, εντάσσοντας αυτήν την κίνηση σε έναν τρόπο ζωής, με τους δικούς της κώδικες συμπεριφοράς και επικοινωνίας. Το tag αποτέλεσε την ταυτότητα του κάθε καλλιτέχνη (writer) και μέχρι σήμερα κάθε writer αρχίζει την καριέρα του με την ανεύρεσή του, αναπτύσσοντας στη συνέχεια το στυλ του.Oσο και αν ψάξει κανείς σε συνεντεύξεις των πρώτων writers αλλά και στα πρώτα βιβλία και βίντεο της εποχής, είναι δύσκολο να λεχθεί πότε ακριβώς ξεκίνησε το Graffiti. Τα tags μπορούμε να τα πρωτοσυναντήσουμε και στα τέλη της δεκαετίας του '60 σε έναν από τους πρώτους -όπως έχει ειπωθεί- writers, τον Kilroy (στρατιώτης στην Ευρώπη και αργότερα στη Ν. Υόρκη συνήθιζε να ζωγραφίζει φιγούρες και τη φράση «Kilroy was here» - «ο Kilroy ήταν εδώ»). Ακόμα και στα τρένα στη δεκαετία του '40, ακόμα και πιο πίσω στις αρχές του αιώνα οι Horos συνήθιζαν να γράφουν τα παρατσούκλια τους στα φορτηγά - τρένα των αμερικανικών σιδηροδρόμων.Αυτό όμως που συνέβη στη Νέα Υόρκη ήταν καινούριο και μη αναμενόμενο. Το Graffiti κατέβηκε στον υπόγειο σιδηρόδρομο και από κει εξελίχθηκε σε συμπαγές κίνημα τέχνης.Οι Savage-Skulls, οι Savage Nomads, οι Seven Immortals και οι Black Spades ήταν μερικές μόνο από τις πιο γνωστές συμμορίες στο Bronx, τα μέλη των οποίων είχαν τη συνήθεια να γράφουν το όνομά τους στους τοίχους της γειτονιάς τους, ορίζοντας και με αυτόν τον τρόπο έναν ασφαλή χώρο και μια ευρεία δημοσιότητα. Με τον χρόνο, αυτή η απλή κίνηση αποτέλεσε πρόκληση για όλους. Eτσι πολλά άτομα ξεκίνησαν τους πειραματισμούς, πρώτα πρώτα, με το πόσα «χτυπήματα-υπογραφές» θα μπορούσαν να πετύχουν. Οι Stitch, TAKI 183, FRANK 207, ήταν λίγοι μόνο από τους πρώτους που ξεκίνησαν. Ο πιο διάσημος όμως writer αυτής της περιόδου και ο πρώτος που η φήμη του ξεπέρασε τα όρια της γειτονιάς του, λόγω της συνέντευξης που του πήρε ένας δημοσιογράφος των «New York Times», ήταν ένας Ελληνοαμερικανός, που υπέγραφε με το ψευδώνυμο «TAKI 183». Ο αριθμός συμβόλιζε τον δρόμο που έμενε ο writer. Graffiti σε τρένο, στη Γαλλία. Τα μέσα ενημέρωσης προσπαθούσαν να βγάλουν μιαν άκρη με την καινούργια μανία της νέας γενιάς. Για τους writers όμως η αναζήτηση τους οδήγησε στο μέσο που θα αποτελούσε την έναρξη της εξέλιξης και του «ανοίγματος» του Graffiti στο ευρύ κοινό. Τα βαγόνια του μετρό. Η περιπέτεια, ο κίνδυνος, η συνωμοσία, η νύχτα, ο συναγωνισμός, η φήμη (να φιγουράρουν τα σχέδιά τους την ημέρα), η αντίδραση στις αντίξοες κοινωνικές συνθήκες, ήταν τα στοιχεία που και σήμερα ακόμη δίνουν το βάπτισμα του πυρός στους writers. Μετά τον TΑΚΙ 183, το 1972 ο Super Cool άλλαξε τελείως τη μορφή των υπογραφών, ζωγραφίζοντας το όνομά του με σπρέι. Τα tags ξεκινώντας από το εσωτερικό των βαγονιών του μετρό, προχώρησαν στο εξωτερικό περίβλημά τους και συμπληρώθηκαν με σχέδια, χαρακτήρες κ.λπ.Δομημένο σχέδιοΜε την πάροδο του χρόνου φάνηκε ότι ήταν αναγκαίο o κάθε writer να αποκτήσει το δικό του στυλ, αυτό που θα τον ξεχώριζε από τους άλλους. Eτσι άρχισαν να πειραματίζονται με διάφορες παραλλαγές στο όνομά τους. Ο «Stay High 149» προκάλεσε ξεχωριστό ενδιαφέρον σε γενιές μετέπειτα writers με τη χρησιμοποίηση της φιγούρας του φωτοστέφανου -the Saint stick- περασμένο στην υπογραφή του, καθώς και το σχέδιο με το τσιγάρο να καπνίζει. Ο Zephyr, ο Johny Crash Matos, οι Fab Five Freddy ο Futura 2000, ο Lee Quinores, o Basquiat (Samo) είναι μερικοί από αυτούς που έδωσαν μια νέα ώθηση. Eτσι υπήρξε μια συνεχής εξέλιξη στο στυλ με το οποίο απεικόνιζε ο κάθε writer το όνομά του. Εφευρέθηκε η τρισδιάστατη απεικόνιση του σχεδίου (3d), το wild style, τα αστέρια, οι σημαίες, οι χαρακτήρες καρτούν, όλα μπήκαν στην υπηρεσία ενός πιο δομημένου σχεδίου.Παράλληλα, εμφανίστηκαν και καλλιτέχνες που επέλεξαν έναν πιο επίσημο δρόμο παρουσίασης αλλά και πώλησης των έργων τους, μέσα από εκθεσιακούς χώρους. Μια κίνηση που στιγματίστηκε από πολλούς writers ως καθαρά εμπορική και μη συμβατή με το ότι το «graffiti γίνεται στον δρόμο». Η πρώτη έκθεση έγινε το 1972 στο City College και η συνέχεια δόθηκε στο East Village, στις γκαλερί Fun, Nature Morte, Grace Mansion και Civillian Warfare. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες παρηλάσαν γνωστά ονόματα όπως οι Rhonda Zwillinger, Mike Bildo, Water Robinson, Futura, Seen, Blade, Lee, Dondi, Zephyr. Ανάλογη εξέλιξη είχε και η μουσική ραπ και διάφορες μορφές και τάσεις εμφανίστηκαν όπως το gangsta rap, το electro, το p-funk, το J-funk το jam rap, το boom rap.Eξάπλωση και καταπολέμησηΑπό τη Ν. Υόρκη λοιπόν η τέχνη του graffiti πέρασε τον Ατλαντικό, για να αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς και writers σε όλες τις χώρες: από Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ολλανδία, Ελβετία μέχρι Τόκιο, Σίδνεϊ κ.λπ. Οι τοίχοι με τα Graffiti, όπως το «Wall of Fame» στην 100ή οδό και στο Park Avenue της Ν. Υόρκης, αποτέλεσαν την έμπνευση για τους νέους όλων των χωρών.Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, το ευρύ κοινό «συνάντησε» το graffiti μπροστά του και αντιδρούσε άλλοτε με δυσπιστία, άλλοτε με ενθουσιασμό και άλλοτε με αφορισμούς. Ο δρόμος, όμως, γράφει κάθε φορά τη δική του ιστορία.Αρκετοί writers διώχτηκαν ποινικά για την επιλογή τους να ζωγραφίζουν σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, μερικοί ακολούθησαν την ποινική οδό, με φυλακίσεις και χρηματικές αποζημιώσεις για φθορά ξένης περιουσίας, κυρίως στις περιπτώσεις βαψίματος βαγονιών σε τρένα. Οι εταιρείες των σιδηροδρομικών δικτύων εφάρμοσαν μέχρι και την τελευταία λέξη της τεχνολογίας (κρυφές κάμερες, αισθητήρες, ψεκαστήρες πανικού, ιδιωτικές εταιρείες security κλπ.), για να αντεπεξέλθουν στην αγάπη των writers για βάψιμο των τρένων. Graffiti στην Πολωνία. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις (όπως αυτή στην Πολωνία) όπου οι εταιρείες για να αποφύγουν το κόστος συντήρησης και φύλαξης, επέτρεψαν το βάψιμο εγκαταλελειμμένων βαγονιών σε writers με άδεια, μια τακτική βέβαια που δεν απέδωσε.Aλλες εταιρείες, δημοτικές επιχειρήσεις και μη, εφαρμόζουν ποικίλες τεχνικές για να καταπολεμήσουν τον εχθρό, με φειγ βολάν, αυτοκόλλητα και παραστάσεις του στυλ «stop graffiti», «graffiti=vandalism». Συστήνουν επίσης επιτροπές πολιτών που ξεβάφουν τα Graffiti από τις επιφάνειες (ανεξάρτητα από το ποιόν του έργου), με αντι-Graffiti προϊόντα κ.λπ.Από την αντίπερα όχθη πολλές πολιτείες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και στον Καναδά, έχουν εφαρμόσει προγράμματα διάδοσης του Graffiti, ως μια μορφή σύγχρονης τέχνης που μπορεί και ομορφαίνει τις γκρίζες πόλεις. Απευθυνόμενοι σε σχολεία, δημιουργώντας ομάδες εθελοντικής βάσης, όπου παραδίδονται μαθήματα Graffiti με σχέδιο και σπρέι, διανέμοντας φυλλάδια σε ιδιώτες για παραχώρηση επιφανειών προς βάψιμο, προσπαθούν να αποτρέψουν και το παράνομο graffiti, νομιμοποιώντας μια συγκεκριμένη του μορφή.Eτσι το Graffiti απέκτησε τους οπαδούς του και τους εχθρούς του, αυτούς που καταλαβαίνουν την ουσία της παρέμβασής του και αυτούς που δεν θέλουν καν να συνδιαλλαγούν μαζί τους. Στα άρθρα που θα ακολουθήσουν, θα δούμε πώς το graffiti κατάφερε να ξεπεράσει τα στενά όρια του τοπικισμού, πώς άρχισε πλέον να αντιμετωπίζεται και να μελετάται σαν ένα ξεχωριστό κίνημα τέχνης με συγκεκριμένες μεθόδους και τεχνικές με μια δική του ιστορία, αλλά πάνω απ' όλα πώς σήμερα αποτελεί μία από τις πιο δυναμικές, αληθινές και πρωτοπόρες μορφές παρέμβασης στο δημόσιο αστικό τοπίο.Σήμερα το graffiti προχωράει και εξελίσσεται μέσα από τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις των νέων του δημιουργών, με νέες μορφές και τεχνικές ( stencil, αυτοκόλλητα, πόστερ, κεραμικά- σφραγίδες κ.λπ.). Αυξάνουν ολοένα και περισσότερο οι εικαστικές παρεμβάσεις με εντυπωσιακές σε όγκο και αισθητική τοιχογραφίες, η δημιουργία εικαστικών εκθέσεων μεμονωμένων καλλιτεχνών αλλά και ομάδων, η δημιουργία μη κυβερνητικών οργανώσεων που προσπαθούν έντεχνα να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού για το graffiti κ.λπ. Ταυτόχρονα, οι διαφημιστικές εταιρείες και τα προϊόντα έχουν οικειοποιηθεί το Graffiti, εντάσσοντάς το σε ενέργειες προώθησης προϊόντων, με την ταυτόχρονη εμπλοκή επώνυμων writers.Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι νέοι writers συνειδητοποιούν την αξία και τη δύναμη που δίνει η έκφραση - παρέμβαση στον δρόμο, εκεί όπου πάντα θα αποτυπώνονται οι επιθυμίες και οι ιδέες, έξω από οποιαδήποτε φόρμουλα και σύστημα.Το graffiti αναζητεί και σήμερα τη θέση του. Eχει τα δικά του όπλα, έχει τη διάθεση και τους δημιουργούς του, έχει την προϊστορία και τα πιστεύω του. Και έτσι με αυτά τα όπλα συνεχίζει να γκρεμίζει τους «τοίχους» ζωγραφίζοντάς τους.